De langste dag...

Om 03u30 ging de wekker af. Na maanden wachten was het dan eindelijk zo ver... Klaar om te vertrekken, met toch een beetje stress. De dag voordien was het namelijk niet gelukt om ons alle 4 online in te checken. Bij mijzelf en Silvia kregen we steeds de melding dat dit geblokkeerd werd door een extra controle vanuit de Amerikaanse overheid ??? Grootste probleem daarbij was dat ik ook geen stoelen kon reserveren.
En we wilden toch het liefst wat bij elkaar zitten.
Iets over vieren was onze chauffeur Benno ter plaatse en gingen we van daaruit Stephan en Silvia ophalen. Omdat we vroeger vertrokken , waren we de eerste op Brussel Airport bij de incheckbalie van Iberia. Een vriendelijke dame heeft ruim een kwartier de tijd genomen om ter plaatse alles te regelen zodat we zeker op de vlucht van Madrid naar Miami naast elkaar zaten. Stress dus weg en kon de vakantie echt beginnen.
Met enkele minuten vertraging gingen we dan de lucht in voor onze eerste vlucht van Brussel naar Madrid.

We hadden in Madrid ongeveer 1u30 om de aansluiting te halen naar Miami, hiervoor dienden we de metro te nemen van terminal 4 naar 4S en dit gepaard met een serieus eindje stappen. 

Onze bagage werd automatisch doorgesluisd naar het volgende vliegtuig en tot onze verbazing moesten we in Madrid niet meer door de controle... Althans tot aan de gate, die we maar juist op tijd haalden toen het boarden al was begonnen. Daar was het dan prijs. De melding die we donderdag op het scherm hadden gekregen voor mij en Silvia kwam hier naar boven. Meekomen naar een aparte ruimte en een volledige check naar drugs en springstoffen... Braaf als we zijn liep dit goed af en konden we aan boord van de Airbus A330-300 richting USA.

Ook al waren we op tijd aan boord, we vertrokken met bijna een uur vertraging vanwege een probleem met de bagage. De Spaanse boordcommandant sprak gebrekkig Engels , het was dus moeilijk om zijn boodschappen te verstaan.
Stephan die wat stress had voor de lange vlucht heeft het zonder pilleke zeer goed gedaan. Het was onze eerste keer met Iberia. Het "vliegtuigeten" was best te eten maar de spontaniteit bij de stewardessen had wel wat meer mogen zijn, alsook de aangeboden drankjes. We misten ons Gin tonicskes. Toch een heel verschil met British Airways, maar die hebben we op de terugweg.

Blijkbaar hadden we heel wat wind tegen want de vlucht duurde buiten de opgelopen vertraging dan ook nog eens 9u35min.
Heel wat films moeten kijken dus...

Tot dat we, na een relatief kalme vlucht, met af en toe wat turbulentie, de wielen aan de grond zetten op Amerikaanse bodem. Ook hier weer de nodige stappen op onze stappenteller, wat is het daar toch allemaal zoveel groter dan dat we gewend zijn. Vingerafdrukken en interview verliepen ondanks de drukte relatief vlot, we mochten binnen van den Donald... Ook hier de "people mover" op om naar een ander gebouw te reizen waar de autoverhuur zich bevond.

We hadden al maanden van tevoren een Standard SUV gereserveerd. Eens aan de balie van Alamo car rental, weer de bekende vragen. Past u bagage wel allemaal in dit type wagen mijnheer ? Ja, dat gaat wel lukken, antwoorden we. Of hebt u soms een leuke upgrade ? Voor een leuke prijs krijgen we een Dodge Durango full option aangeboden. Onze herinnering van 2014 in gedachte zag ik dit wel zitten, dus we gaan er op in.

Met alle documenten in de hand trekken we naar de garage om de wagen op te halen.
Daar wacht een nieuwe verrassing. De manager snapt er de ballen van, maar de splinternieuwe Dodge blijkt geleverd te zijn zonder ingebouwde gps. Ah nee, dat willen we niet hé. Uiteraard niet... Kan ik jullie gratis nog een upgrade geven naar een nog grotere en luxueuzere wagen en of we even willen rondkijken of we iets vinden naar onze smaak. Ons oog valt op de NISSAN ARMADA met een klein moteureke - Endurance 5.6 liter 32 kleppen V8. Met een prachtig bruin leder interieur en een gigantische kofferbak en alle mogelijke snufjes. We vroegen of er iemand meekwam om de tank te vullen, inhoud bijna 120 liter.
Gelukkig kost de brandstof hier goedkoop.

In de blog van dag 2 komen de foto's, want het is hier ondertussen al donker geworden.

Er wacht ons nu een rit van bijna 3uur van Miami aan de oostkust naar onze thuisbasis voor de komende week Cape Coral aan de westkust. Het eerste half uur staan we in de file rond Miami. Even waan ik me op de Antwerpse ring maar dan qua breedte x3.
Eens we op de Interstate 75 komen wordt het rustiger, deze autostrade gaat dwars door Everglades national park.

Bij aankomst wacht ons een mooie villa met de toepasselijke naam "Happy Flipper". De echte flipper dolfijnen hopen we in de loop van de week te zien. Een ruime villa, mooi zwembad met jaccuzie en zicht op één van de vele kanalen van Cape Coral, het Venetië van Florida genoemd. We zijn ondertussen bijna 24u wakker. We zetten de bagage binnen en kijken welke basisspullen aanwezig zijn. 

Ook van de villa foto's op dag 2. We stappen terug de wagen in en rijden naar Walmart. De gigantische supermarkt die nooit sluit. Het is al over elven plaatselijke tijd als we de eerste boodschappen doen voor de komende dagen.

Als we terug zijn duurt het niet lang alvorens bij iedereen de slaap letterlijk toeslaat. We nemen nog een douche en kruipen onder de wol. Nu afwachten wat de jetlag met ons gaat doen...

Tot morgen.
Grtjs van ons allen.
Reacties altijd welkom, via de blog of FB, ook voor ons leuk om te lezen bij het ontbijt.